ఎర్రరంగు బురద

జరిగిన కథ: పుష్ప పద్మ హాష్టల్ పిల్లలు. హోలీ పండుగ సమయంలో బళ్ళె పుష్పకు ఫిట్స్ వస్తయి. డాక్టర్ తండ్రిని పిలవమంటే. తండ్రి చచ్చిపోయిండని. తాత వస్తడు. డాక్టర్ పద్మను వివరాలు అడిగితే.. తండ్రితో కలిసి వచ్చి లావుపాటి నోట్స్ ఒకటి చేతికిచ్చి. “మా నాన్న చెపుతుంటె, నేను రాసిన, ఇదొక జాతి చరిత్ర” అంటది పద్మ. డాక్టర్ కథ చదవడం మొదలు పెడతాడు. తండ్రి స్వార్ధానికి బలైన ఏదులు.. తన తల్లి మరణానికి కారణమైన తండ్రిని ద్వేషిస్తాడు. సవతి తల్లి కొడుకు అతనిని రెచ్చగొడుతుంటాడు.

ఏదులు తండ్రి సంగడు ఏదులు అక్కను బొంబాయికి పంపిండు. తనను చెల్లెను పట్టించుకోలేదు మేనమామ సాది పెద్ద చేసి పెండ్లి చేసిండు. ఏదులుకు ముగ్గురు పిల్లలు. వాళ్ళ పై కుట్ర చేసి ఏదులు భార్య నాంచారికి కరెంటు షాక్ తగిలిస్తారు. రత్నం సేటు చికిత్స చేయిస్తాడు. నష్టపరిహారం కొంత డబ్బు ఇవ్వాలనుకుంటడు సేటు. ఆడబ్బు కోసం ఏదులు తండ్రి సంగడి ఆలోచన తెలిసి సేటు. ఏదులు భార్య పిల్లల పేరు మీద చెక్కులిస్తడు. వాటితో ఇల్లు బాగుచేసుకుని. మామ ఊర్ల భూమి కొనాలనుకుంటడు ఏదులు.

కొడుకు తన డబ్బులు దక్కనియ్యలేదని పగబట్టిండు ఏదులు తండ్రి.  ఒకరోజు పగటిపూట ఇంటికొస్తూ దారిల మందను సరిచూసుకుంటన్న ఏదులు మీద పడ్డరు ఆయుధాలతో.. ఏదులును చంపి కూడా తప్పించుకున్నరు తండ్రికొడుకులు. నాంచారి ఒంటరిదైంది. ఏదులు కొడుకులతో ఎట్టి చేయించుకోవాలని అనుకున్నడు సంగడు. పెద్దకొడుకు నాగులును సంగనితో పంపింది. చిన్నకొడుకును హాస్టల్ల ఏసింది. సంగడింట్ల జీవిత పాఠాలు చదువుతుండు నాగులు.  వాన కురుస్తున్న రాత్రి

ఒంటరిగున్న నాంచారి ఇంటికి చేరిండు ఎంకులు. పక్క గుడిసెల గొల్లమల్లమ్మను తోడు పండబెట్టుకున్నది. ఇద్దరు కలిసి ఎంకులు పనిపట్టిన్రు. నాంచారి భయంతో జొరమొచ్చింది. తండ్రి వచ్చి తీసకపోయిండు.

నాంచారి పిల్లలతో కలిసి తండ్రి ఊర్లోనే ఉంటున్నది. నాంచారి పెద్దకొడుకు తల్లికి సాయంగా పనిచేసేవాడు. ఎప్పుడూ బడికి పోకుండా ఓపెన్ స్కూల్ ద్వారా పదోతరగతి పరీక్షలు రాసిండు. ఫెయిల్ అయి కుంగిపోతుంటే తాత మిల్ట్రీ నారాయణ దగ్గరికి తీసుకొచ్చాడు.

————ఇక చదవండి——–

పోలీసులు తీసుకొచ్చి అనాథాశ్రమంలో ఏసిన్రు. అది మిషనరీ వాళ్ళది. అక్కడున్న వాళ్ళంతా రోజూ బైబిల్ చదవాలి చర్చికి పోవాలె. అక్కడ నావంటి వాళ్ళు చాలామంది ఉన్నారు. మంచి తిండి దొరికింది, బట్ట దొరికింది. అందుల ఫాదర్ చాలా మంచి వాడు.. దయతో చూసేవాడు.. ప్రేమగా మాట్లాడేది. చర్చి స్కూల్ల చేర్చారు.

అక్కడే చదువుకున్న. నాకు కొత్త జీవితం మొదలైంది. కొత్త లక్ష్యాలు ఏర్పడ్డాయి. నేను చిన్నప్పటి నుండి పెద్దగా తెలివైన వాడిని కాను. కానీ చాలా మొండిగా ఉండేవాడిని. చదువు చురుకుగా సాగినా పోటీపడి ఉద్యోగం సాధించలేను అనిపించింది. అందుకే సైన్యంలోకి పోవాలనుకున్నా.. మా సార్లు, చర్చి ఫాదర్ మాకు కావలసిన సలహాలు ఇచ్చారు. కాలేజీల ఎన్.సి.సి.ల చేరిన ఆ ట్రైనింగ్ నాకెంతో ఉపయోగపడింది. సెలక్షన్లకు అటెండయిన మిలిటరీలకు పోయిన. తర్వాత అప్పుడప్పుడు ‘ఆశ్రమానికి’ వచ్చేవాడిని.

 ఒకసారి యుద్ధంలో ఈ రెండు కాళ్లు పోయినాయి దావకానల ఉండగా ఆ యుద్ధ బాధితుల్లో భర్తను పోగొట్టుకున్నామే నాకు సేవ చేసింది. ఆమెకు ముందే ఒక బిడ్డ ఉన్నది. ఆ బిడ్డకు నేనంటే చాలా ఇష్టం. నాలో తన తండ్రిని చూసుకునేది. ఆమెని పెళ్లి చేసుకున్న. ఆమెది కూడా ఈ ఊరే. ఆ తర్వాత మాకు ఒక కొడుకు పుట్టిండు. మేము నలుగురం ఒక చిన్న కుటుంబం సంతోషంగా ఉండే వాళ్ళం. ఆ ఊరి దొరకు భర్తను పోగొట్టుకున్న ఆమెను పెళ్లి చేసుకోవడం ఇష్టం లేదు. యుద్ధంలో భర్తను పోగొట్టుకున్న ఆమెను లోబర్చుకోవాలనుకున్నాడు. కానీ మేమిద్దరం పెళ్లి చేసుకునే సరికి ఏమీ చేయలేకపోయాడు. నాకు మిల్ట్రీ పెన్షన్ వచ్చేది. యుద్ధంలో కాళ్లు పోయినందుకు నాకు ప్రభుత్వం కొంత భూమిని కూడా ఇచ్చింది. అది కూడా ఊరి దొరకు ఇష్టం లేదు. అందుకని ఒక ఎండాకాలం రాత్రి మేమంతా పండుకొని నిద్రపోతున్నప్పుడు, మూసి ఉన్న తలుపులకు బయట నుండి గొళ్ళెం పెట్టి, మా ఇంటికి నిప్పు పెట్టించిండు. నేను ఆ రాత్రి ఇంట్లో ఫ్యాన్ తిరిగినా ఉక్కపోతగా ఉందని ఇంటెనుక పెరట్ల వేపచెట్టు కింద పండుకున్నాను. ఇల్లు కాలుతూ మంటలు చెలరేగి వేడి తగులుతుండగా మెలుకువ వచ్చి నిద్ర లేచాను. అందరినీ కేకలేస్తూ పిలిచాను, ఏడ్చాను, మొత్తుకున్నాను. చుట్టుపక్కల వాళ్ళు వచ్చి మంటలు ఆర్పింన్రు. నా భార్య పిల్లలు నాకు దక్కలేదు. పైగా నేనే వాళ్లను ఇంట్లో పెట్టి ఇంటికి నిప్పు పెట్టానని పోలీసులకు తన మనుషులతో చెప్పించాడు ఆ ఊరి దొర. దొరకు భయపడి ఊళ్లో వాళ్ళు ఎవరు నోరు ఇప్పలేదు. కోర్టు నాకు పదనాలుగు సంవత్సరాలు జైలు శిక్ష వేసింది. కానీ పది సంవత్సరాలు గడిచిన తర్వాత నా నడవడికను గమనించి ముందే వదిలేశారు.

జైలు నుండి విడుదలైన తరువాత, ఎక్కడికి వెళ్ళబుద్ధి కాలేదు తిరిగి ఈ ఊరికే వచ్చాను. అప్పటికి దొర పరిస్థితి దిగజారింది పక్షవాతంతో మంచం పట్టాడు. నా ఇల్లు కాలిపోయిన చోట దొర తన పశువులను కట్టేసుకున్నాడు. నా సంగతి తెలిసిన ఇద్దరు ముగ్గురు గ్రామస్తులతో కలిసి దొర దగ్గరికిపోయినాము.

నన్ను చూసి దొర బాధపడ్డడు “నేను నీకు అన్యాయం చేశాను. కనుకనే ఇలా మంచం పట్టాను. నా పాపానికి తప్పకుండా ప్రాయశ్చిత్తం చేసుకుంటాను. నీ భూమిని నీ ఇంటిని నువ్వే తీసుకో..” అంటూ కొడుకుతో సంబంధించిన దస్తావేజులు తెప్పించి నాకు ఇచ్చాడు.

 పదిహేనేళ్ల క్రితం ఆ భూమిని ప్రభుత్వానికి పాఠశాల నిర్మించడానికి ఇచ్చేశాను. మిత్రుల సాయంతో ఇక్కడ ఈ చిన్నషాపు పెట్టుకొని బతుకుతున్నాను.

 జైలు కెళ్ళడంతో  పెన్షన్ ఆగిపోయింది. దొర కొడుకు మంచివాడు. జరిగిన విషయాన్నంతా సాక్షాధారాలతో వివరాలన్నీ మిలిటరీ హెడ్ ఆఫీస్ కు పంపాడు. నేను నిర్దోషినని నిరూపించడానికి సాయం చేశాడు. తర్వాత మళ్లీ పెన్షన్ వస్తోంది.

“మనం మనుషులుగా పుట్టినందుకు బతికున్నంత కాలం ఏదో ఒకటి చేయాలి. అది మన భృతి కోసమే కాదు, నలుగురికి కోసం కూడా మనం బతకాలి మనం. ప్రతి రంగంలోనూ వ్యక్తిగతం, సామాజికం రెండు ఉంటాయి.

మనిషి సంఘ జీవి ఒంటరిగా బ్రతకలేడు కదా.. కనుక ఈ సమాజం కోసం మనం ఎంతో కొంత చేయాలి. ఈ సమాజం మనకు ఎంతో కొంత, ఏదో ఒక రూపంలో సాయం చేస్తుంది, కష్టాల్లో ఆదుకుంటుంది, పాఠాలు నేర్పుతుంది. ఈ సమాజానికి మనము ఎప్పుడూ రుణపడి ఉంటాము, ఇందులో రుగ్మతలు ఉంటాయి, విజయాలు ఉంటాయి, ఓటములు ఉంటాయి. ఓటమి నుండి పాఠం నేర్చుకోవాలి. రుగ్మతులకు ఔషధాలు కనిపెట్టాలి. ఈ సమాజంలో బ్రతుకుతున్న మనకు సమాజంలో దోషాలను తొలగించే బాధ్యత కూడా మన మీదే ఉంటుంది. ఎవ్వరి జీవితం వడ్డించిన విస్తరి కాదు గుర్తు పెట్టుకో”.

 “మిల్ట్రీ నారాయణ మెమోరియల్ స్కూల్ల రాత్రిపూట నీలాంటి పిల్లల కోసమే ఇద్దరు సార్లు ట్యూషన్ చెప్తారు. రోజూ నువ్వు కూడా వచ్చి చదువుకో..” అన్నాడు. నాగుల వైపు ప్రేమగా చూస్తూ..

“నేను పదో తరగతి పరీక్షలు అందులోనే రాసిన..” అన్నాడు నాగులు.

“ఆ బడి ఈ సారు పేరు మీదనే ఉన్నది..” అన్నాడు వీరన్న.

నాగుల్ కి ధైర్యం వచ్చింది “మిలిటరీ నారాయణ సార్ అంటే మీరే నన్నమాట..” అన్నడు చేతులు జోడించి. అవునన్నట్టు నవ్వుతూ తలూపిండు నారాయణ.

“సార్ రోజూ మీ దగ్గరకు వస్తా.. మీ షాపుల కాసేపు పనిచేస్తా.. మీరు మంచి సుద్దులు చెప్తున్నరు. మీరు మాట్లాడుతుంటే ఇంకా ఇనాలనిపిస్తుంది..” నాగుల్.

“సరేలే.. ఇక్కడి నుండి క్లాసుకు పోవాలె మరి.. అట్లయితే రా.. రేపు మంతచి కథ చెప్త రాపో..” అన్నడు నారాయణ.

“వెల్లొస్తం సార్.. మీ పని చెడగొట్టనట్టున్నం.. నమస్తే..” అన్నడు వీరన్న.

“సరే సార్ నేను రేపొస్తా..” అని చెప్పి తాత వెంట ఇంటికి బయలుదేరిండు.

మనవడి ముఖంలో హుషారు చూసి వీరన్నకు కూడా గుండె బరువు తగ్గింది నాగులు మళ్లీ దారిలో పడ్డట్టే అనుకున్నడు.

 పరీక్ష ఫెయిల్ అయిన దగ్గర నుండి ముఖం వేలాడేసుకుని ఉన్న కొడుకును చూసి నాంచారి కూడా భయపడింది. కానీ ఎవరితో చెప్పలేదు. కొడుకుని ఏమీ అడగలేదు. పొద్దుపోయి తాత మనవడు కలిసి హుషారుగా రావడం ఆమెకు కూడా సంతోషమైంది. వివరమేమిటో ఏమీ అడగలేదు నాంచారి.

కానీ వీరన్న బిడ్డకు చెప్పిండు “రోజూ సాయంత్రం నాగులు పక్క ఊరికి పోతడు, భయపడకు. వీలుంటే నేను కూడా పోతా వాడికి తోడు” అన్నాడు

తెల్లవారిన దగ్గర నుంచి నాగులు రోజువారీ పనులు చేస్తనే ఉన్నా.. నారాయణ చెప్పిన మాటల మీదే అతని ధ్యాసంతా ఉంది. ఎన్నడూ లేనిది సాయంత్రము ఎప్పుడు అవుద్దా అని ఎదురు చూసిండు. అన్నట్టుగనే సాయంత్రం అయ్యేసరికి వీరన్న కూడా నాంచారి దగ్గరికి వచ్చి, నాగులను తీసుకొని నారాయణ దగ్గరికి బయలుదేరిండు.

దారిలో తాతా మనవడు ఏమి మాట్లాడుకోలేదు. వీరన్న ఏదో అడగాలనుకుని కూడా, మనవడు ఏదో ఆలోచనలో ఉండడం చూసి, తన ప్రయత్నం మానుకున్నడు.

“నమస్తే సార్..” తాతా-మనవడు ఇద్దరు ఒకేసారి అన్నారు.

 “ఆ రండి రండి.. వచ్చారా..” అంటూ తన దగ్గర ఉన్న ఇద్దరు గిరాకీలకి అడిగింది ఇచ్చి పంపించేశాడు.

“సార్ ఇయ్యాల ఏదో కొత్త కథ చెప్తా అన్నరు కదా.. ఏదైనా పని చెప్పండి, నేను చేస్తుంటా.. మీరు కథ చెప్పండి” అన్నడు నాగులు

“నువ్వు చేసే పని ఏం లేదులే ఇప్పుడు. కానీ ఏదైనా ఉన్నప్పుడు చెప్తాను” నారాయణ.

“మరి కథ..” అన్నడు నాగులు.

“చెప్తాను. కథ చెప్తానులే.. ఇదిగో.. ఈ రోజు నీకు చెప్పే కదా నిజంగా జరిగింది నాగులు. ఒక విషయం గుర్తు పెట్టుకో మన కష్టాలు సమస్యలు చాలా చిన్నవి. మనం ఇవే పెద్దవి అనుకుంటాం. చాలామంది పరిష్కారం లేని సమస్యలనుకొని భయపడతారు, దిగులు పడతారు. ఇంకా ఈ బతుకు వేస్ట్ అనుకుంటూ.. ఆత్మహత్యలకు పాల్పడతారు. కానీ అసలు జీవన్మరణ సమస్యలు వేరే ఉంటాయి. ప్రతి సమస్యకు పరిష్కారం పక్కనే ఉంటది. మనమే వెతుక్కోగలగాలి.. వెతికే సామర్థ్యాన్ని బట్టి పరిష్కారాలు లభిస్తాయి. అవి వారి వారి వివేకాన్ని బట్టి, ప్రతిభను బట్టి ఉంటాయి. అందుకు ఉదాహరణే నేను ఈరోజు చెప్పే కథ” నారాయణ..

 “సార్ ఈరోజు పెద్ద పెద్ద మాటలు చెబుతున్నారు నా మొద్దు బుర్రకవి ఎక్కట్లేదు కానీ కథ చెప్పండి మీరు” అన్నాడు నాగులు.

“అట్లా అనకురా సారు చెప్పేది విను అర్థం చేసుకునేందుకు ప్రయత్నం చెయ్యి” అన్నాడు వీరన్న. “నువ్వు ఆగు తాతా.. కథ విందాం. మీరు కథ చెప్పండి సార్ ” నాగులు.

14 వ భాగం

సరే అని నారాయణ కథ చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు.. “నిజంగా జరిగిన కథయిది.. జాగ్రత్తగా వినండి మరి.. ఒక అమ్మాయి పూనా నుండి ఢిల్లీ వెళ్ళే రైల్లో ప్రయాణం చేస్తోంది ఒంటరిగా.. అంటే చిన్నమ్మాయి ఏం కాదు ఒక 22 సంవత్సరాలు ఉంటాయనుకో.. రాత్రి ప్రయాణం అమ్మాయి మెడలో ఒక గొలుసు ఉంది. ఆ గొలుసు దొంగతనం చేయాలని ఆ రైల్లో ఉన్న కొంతమంది దుండగులు ప్రయత్నించారు. యువతి ఎదుతిరిగి దొరక్కుండా కొట్లాడింది. గొలుసు దొరక్కపోగా, ఆ అమ్మాయి భయపడకుండా వాళ్లకి ఎదురు తిరగడంతో వాళ్ళ అహం దెబ్బతిన్నది. అందుకోసం రాత్రి ఒంటిగంటప్పుడు అతివేగంగా పోతున్న రైలు నుంచి ఆ అమ్మాయిని కిందికి తోసేశారు. ఆమె రైల్లో నుండి పక్కనున్న రైలు పట్టాల మధ్య పడింది. ఆ ట్రాక్ పై రైలు వస్తున్నది గమనించి లేద్దామని ప్రయత్నం చేస్తుండగానే ఆమె కుడి కాలు పై నుండి రైలు పోయింది. దాదాపు 7 గంటల్లో 12 రైళ్లు ఆ ట్రాక్ మీద నుండి పోయాయి. ఆమె కాలు నుజ్జు నుజ్జు అయింది విపరీతమైన నొప్పి, ఆగకుండా రక్తం పోతోంది పందికొక్కులాంటి ఎలుకలు ఆమె కాలును కొరుకుతున్నాయి. అయినా కదలలేని పరిస్థితి. బతుకుతుందో లేదో తెలియదు. భయంకరమైన ఆ రాత్రి అరిసిన వినే వాళ్లు లేరు. ఆ స్థితిలో ఆమె స్పృహ కోల్పోయింది. తెల్లవారి చుట్టుపక్కల గ్రామాల వాళ్లు పనులకు పోతూ రైలు పట్టాల మధ్య పడి ఉన్నా ఆమెను దగ్గర్లో ఉన్న ఆసుపత్రిలో చేర్చారు. చికిత్స మొదలు పెట్టేముందు డాక్టర్లలో కొందరు ఆమెను గుర్తుపట్టారు. ఫస్ట్ ఎయిడ్ చేస్తూనే ఢిల్లీలోని స్పోర్ట్స్ అకాడమీకి ఆమె సమాచారం అందించారు. ఆమె పేరు అరుణిమా సిన్హా జాతీయ వాలీబాల్ క్రీడాకారిణి. ఆమె నాలుగు నెలలు ఆస్ఫత్రిలో ఉంది నుజ్జు నుజ్జు అయిన కాలిని మోకాలి వరకు తొలగించారు. ఆమె ఆత్మహత్య ప్రయత్నం చేసుకున్నదని కొందరు వాదించారు అయినా ఆమె ఆ వాదనలను ఖండిస్తూ ధైర్యాన్ని కోల్పోలేదు ఆస్పత్రిలో ఉన్న సమయంలోనే హిమాలయాల అధిరోహించాలనుకుంది ఒక కాలు లేకుండా నడవడం ఎట్లా బ్రతకడం ఎట్లా అని భయపడలేదు పైగా మరింత దృఢపడింది ఆమె మానసికంగా చాలామంది మామూలు జీవితం గడపడమే కష్టం పర్వతారోహణ అసలు వీలుపడదు అని నిరుత్సాహపరిచారు ఆమెకు రైల్వే వాళ్ళు ఉద్యోగం ఇస్తామన్నారు కానీ ఉద్యోగాన్ని కాశపడి తన లక్ష్యాన్ని మార్చుకోలేదు. ఒక స్వచ్ఛంద సంస్థ వారానికి కృత్రిమ కాలును అమర్చారు..

ఆస్పత్రి నుంచి ఇంటికి వచ్చిన తర్వాత అరుణిమ మౌంట్ ఎవరెస్ట్ ను అధిరోహించిన మొట్ట మొదటి మహిళ అయిన బచేంద్రి పాల్ ను కలిసింది. తన పర్వత అధిరోహణ నిర్ణయాన్ని చెప్పింది. అప్పుడు ఆమె ఏమన్నదో తెలుసి “ప్రోస్థటిక్ కాలితో మౌంట్ ఎవరెస్ట్ అధిరోహణ చేయాలనుకున్న క్షణమే నువ్వు ఆ పర్వతాన్ని అధిరోహించావు, ఇప్పుడు కేవలం నువ్వు అధిరోహించబోయే రోజు ప్రజలకి తెలియాలి మై చైల్డ్ ” అని చెప్పి తనలో స్ఫూర్తిని నింపారు.
ఆ స్ఫూర్తితో అరుణిమ పర్వతారోహణకు సంబంధించిన ఒక కోర్స్ ను కూడా చేశారు. అరుణిమ మొట్ట మొదటి సారి హిమాలయలకు చెందిన ఐలాండ్ పీక్ అనే 6150 మీటర్ల పర్వతాన్ని 2012 వ సంవత్సరంలో అధిరోహించింది. అంటే తన కాలును పోగొట్టుకున్న మరుసటి సంవత్సరమే ఒక రికార్డు సాధించింది.
మౌంట్ ఎవరెస్ట్ అధిరోహించేటప్పుడు ఇతర పర్వత అధిరోహకులు చాలా సార్లు నిరుత్సహ పరిచారు. పర్వతాన్ని అధిరోహించటానికి ఇతరులకి నిముషాలు పడితే అరుణిమకు గంటలు పట్టేది. కృత్రిమ కాలుతో కొన్ని సార్లు కాలు గాయం నుంచి రక్తం కూడా వచ్చేది. తన గట్టి పట్టుదలతో 21 మే 2013 వ సంవత్సరంలో 52 రోజుల సుదీర్ఘ ప్రయాణం తర్వాత మౌంట్ ఎవరెస్ట్ ను అధిరోహించి ప్రపంచంలోని మొట్ట మొదటి దివ్యాంగ మహిళగా నిలిచింది అరుణిమ. మౌంట్ ఎవరెస్ట్ ను అధిరోహించిన తర్వాత ఉత్తర ప్రదేశ్ ముఖ్యమంత్రి 25 లక్షల బహుమతిని అందించారు. ప్రస్తుతం అరుణిమ సిన్హా వికలాంగుల కోసం ఒక స్పోర్ట్స్ అకాడమీని నడుపుతున్నారు. 2015 లో అరుణిమకు పద్మ శ్రీ అవార్డు ఇచ్చారు. ఇప్పడు అర్థమయిందా.. మనము ఎంత ధైర్యంగా ఉండాలో.. ” మిల్ట్రీ నారాయణ.
“ఒక ఆడపిల్ల ఎంత ధైర్యంగా నిలబడింది కదా సారూ.. నాగులు వింటున్నవా..” వీరన్న అన్నాడు.
“అంతేకాదు.. ఈరోజు పేపర్లో ఒక వార్త కూడా అటువంటిదే.. అందుకే వార్తా పత్రికలు చదవడం నేర్పాలి విద్యార్థులకు. గుంటూరు జిల్లా తాడేపల్లిలో తల్లిని ఇద్దరు బిడ్డలను వంతెన మీద నుండి గోదావరిలోకి తోసేశారు. అందులో ఒక బాలిక వంతెన పైపును పట్టుకుంది గోదాట్లో పడకుండా. అట్లా వేలాడుతుండగానే తల్లి చెల్లి నీళ్లలో కొట్టుకుపోయారు. చెయ్యి జారితే తన గతి అంతే.. అయినా సరే భయం, బాధ ఉన్నప్పటికీ.. తెలివిగా తన వద్ద ఉన్న ఫోన్ తో 100కు డయల్ చేసింది. తనను రక్షించమని కోరింది. ఎప్పుడూ సినిమాల్లో ఆలస్యంగా వచ్చే పోలీసులు మాత్రం ఆమె ఫోనుకు వెంటనే స్పందించి వచ్చి ఆమెను రక్షించారు. అదీ ఆత్మస్థైర్యం, సమయస్ఫూర్తి. కష్టాలలో కూడా వివేకాన్ని కోల్పోవద్దు. మనం నిలబడాలి.. ముందడుగు వేయాలి.. కృతనిశ్చయంతో ప్రయత్నం చెయ్యాలి.. విజయాలు మన వెంట పరుగులు పెడతాయి. అందుకే మన మాజీ రాష్ట్రపతి డాక్టర్ జె.అబ్దుల్ కలాం చెప్పిన ‘కలలు కనండి, ఆ కలలను సాకారం చేసుకోండి’ ఆన్న మాటను మర్చిపోవద్దు..” నారాయణ.
“మీకు ఎన్నెన్ని సంగతులు తెలుసును సర్.. మీరు చాలా గొప్పోరు సార్” విస్మయంగా అన్నడు నాగులు.
“కష్టపడి మంచిగ సదువుకుంటే నువ్వు కూడా గొప్పోడివయితవు..” అన్నడు వీరన్న.
“కష్టపడతనే ఉన్ప కద తాతా..” బిక్కమొగమేసిండు.
“చదువు ఒక్కసారే రావాలంటే రాదు.. కష్టపడి కాదు ఇష్టంగా చదువు వస్తది.. ఒక్కసారే పదో తరగతి పరీక్షలంటే కొంచం ఇబ్బంది అయితది.. ఏం కాదు లే పాసయితవు.. దిగులు పడకు..” అన్నడు నారాయణ.
“సరే సారూ రోజూ వచ్చి చదువుకుంటా ..” అని చెప్పి తాత వెంట స్కూల్ వైపు బయలుదేరిండు నాగులు.

ఈసారి పరీక్షలు ధైర్యంగా రాస్తాడు నాగులు ఒకవేళ ఫెయిల్ అయిన బాధపడడు భయపడడు అతనిపై మిల్ట్రీ నారాయణ ప్రభావం అట్లా ఉన్నది తాతతో పనిచేసుకుంటూనే తల్లికి సాయం చేస్తూ రోజూ రాత్రి ట్యూషన్ చదువుకుంటూ పరీక్షలు రాశాడు అన్ని పాసైన ఇంగ్లీషు పరీక్ష తప్పడు అయినా భయపడకుండా మళ్ళీ మార్చిలో రాశాడు మొత్తానికి 10 పూర్తి చేసి ఓపెన్ యూనివర్సిటీ ద్వారా డిగ్రీ చేశాడు అనేక పుస్తకాలను చదివి జ్ఞానాన్ని సంపాదించాడు అందులో అంబేద్కర్ జ్యోతిబాపూలే నారాయణ గురు భగత్ సింగ్ వంటి అనేక పుస్తకాలను చదివాడు అప్పుడప్పుడు మిలిటరీ నారాయణ దగ్గరికి వచ్చి తను చదివిన పుస్తకాల గురించి చర్చించేవాడు మిల్ట్రీ నారాయణ స్కూల్లో వెనుకబడిన విద్యార్థులకు తన వంతు సాయం చేసేవాడు నాగులకు 26 సంవత్సరాలు వచ్చేసరికి గ్రూప్స్కు ప్రిపేర్ అయ్యాడు అన్ని కాంపిటేషన్ ఎగ్జామ్స్ రాశాడు అతని కృషి ఫలించింది గ్రూప్ ఫన్ ఆఫీసర్గా ఉద్యోగాన్ని సంపాదించాడు తనకు తన కుటుంబానికే కాక తన పుట్టిన ఊరికి జిల్లాకు కూడా మంచి పేరు సంపాదించాడు ఎంత ఎదిగిన తనకు అవకాశం ఉన్నప్పుడల్లా మిలిటరీ నారాయణ వద్దకు వచ్చి వెళ్లేవాడు

….. …. …. ….
నాంచారి బిడ్డ పుష్ప పంతులమ్మైంది.. నాంచారి చిన్న కొడుకు మంగడు చక్కగా చదువుకొని లెక్చరర్ ఉద్యోగం చేస్తున్నాడు.
ఈరన్న ఊర్ల సర్పంచి నాంచారికి విడో పించన్ రాకుండ సేసిండు …
నాంచారి పెద్ద కొడుకు నాగులుకు డబుల్ బెడ్రూమ్ ఇల్లు ఈరన్న ఊళ్ళె రాదన్నరు. ఆడపిల్ల పిల్లలకు తల్లిగారి ఊర్ల హక్కులేదన్న కుల కట్టుబాటు నాగులుకు అడుగడుగున అడ్డుబడ్డదికానీ నాగులు ఒక అధికారిగా ఆ ఊరికే ఎన్నో సౌకర్యాలు కల్పించడానికి వ్యక్తిగతంగా ఎంతో శ్రద్ధ తీసుకున్నాడు.
కులం ఎక్కడున్నది ఇంకా అని అడిగే వాళ్ళకు తెలువదు. కులం మతం ఎంతో వివక్ష చూపిస్తుంది. అంతే కాదు సొంతకులం కట్టుబాట్లు ఎంతో నికృష్టంగా ఉంటాయి. కులం కంటే మతం కంటే పేదరికం, జెండర్ పేరున మరింత భయంకరమైన వివక్షలున్నాయి. ఒకేకులంలో జెండర్ వివక్షకు మరొక రూపం ఇది… ఆడపిల్లల పిల్లలకు అమ్మమ్మ తాత ఊరిలో ప్రభుత్వ పథకాలు అందకుండా చేయడం..
ఆ చుట్టుపక్కల ఊర్లలో ఆడపిల్లల పిల్లలకు ఏ హక్కులు ఉండవట.. పరాయి ఊర్ల నుండి వచ్చి అక్కడ బతికెటోళ్ళకు ప్రభుత్వ పథకాలు రానియ్యరు, స్థానిక ప్రజా ప్రతినిధులు.. అధికారులు.. ఇవన్నీ రాయబడని చట్టాలు.. రాజ్యమేలుతున్న అరాచకాలు..
నాంచారి పిల్లలకు హక్కులు ఎందుకు ఉండవు – అని గట్టిగ మాట్లాడితే కులం వెలేస్తది.. ఊరు వెలేస్తది
అందుకోసం ఉన్నదాన్ల సర్దుకొని నాగులు బతుక లేదు. చదువే అన్ని సమస్యలకు పరిష్కారం చూపుతదని గ్రహిచాడు. కష్టపడి చదువుకొని పాలనాధికారం కలిగిన ఉద్యోగి అయ్యాడు. అమ్మమ్మ తాతలకు, తల్లికే కాదు ఆ ఊర్లో అందరికీ ఆసరాగ నిలబడ్డాడు…
**
కథంతా చదివి నోట్స్ మూసిండు డాక్టర్.
ఇదంతా నిజంగా జరిగిందా.. అనుకున్నాడు…మళ్లీ.. ఇంకా జరుగుతనే ఉన్నయి. పాత సమస్యలు రూపాలు మార్చుకొని మరింత భయంకరంగా వేధిస్తున్నాయి. ఏదో ఒకటి చేయాలి అంటూ కూర్చోడం కాదు. బాధితులు అధికారులైతే పరిష్కార మార్గాలు సంక్షేమ వ్యూహాలు చెయ్యగలరు. వివక్షలు అసమానతలు లేని సమాజ నిర్మాణం సుసాధ్యమే.. అనుకొని ఉత్సాహంగా లేచాడు.

—-సశేషం—