ఒడిపిళ్ళు

శక్తివంతమైన శరీరం కలిగిన భూక్యా భౌతికంగా సంపూర్ణ పురుషుడే.. కానీ స్త్రీల విషయంలో చాలా సిగ్గరి. స్త్రీలతో మాట్లాడటానికి మాటలు కూర్చుకుంటూ వుంటాడు. కానీ అవి ఎప్పుడు పెదవుల పైకి రావు. కమ్లీ పట్ల అతడి ప్రేమ కంటి చివరల నుండి దొంగ చూపుల వరకే. ఆమె ఎదురైతే తన పనిలో నిమగ్నమైనట్లు నటిస్తాడు. తాను ఆకలితో ఉన్నప్పటికీ మాట్లాడలేక సిగ్గు పడతాడు.

కమ్లీ తన మనసును రంజింప చేసే భూక్యా గురించి అతని సిగ్గు గురించి ఆలోచిస్స్తూ వుంటుంది. యువకుల డార్మెటరీలో తనను తాను అతడు మర్చిపోయిన సంఘటనలు ఆమెకు గుర్తున్నాయి. డుంగుడుంగా వాయిస్తూ తన గురించి పాటలు పాడాడం విన్నదామె. కానీ మరుసటి రోజు పొలాల దగ్గర అతని దగ్గరికి ఆమె వెళ్ళినప్పుడు, మెడ సాచి ఆమెను చూస్తూ, ఆమె నుండి వెలువడిన పరిమళాలను అసహజంగా పిలుస్తూ బిగుసుకుని నిలబడ్డాడు. కానీ నిజమైన అతని సహజ ప్రవర్తన వేరు. మాండ్య పంట కోస్తున్నప్పుడు అతడు పాటలు పాడుతూ ఉంటాడు. ఆ సమయంలో కమ్లీ అటు వైపు వస్తే పాట ఆపేసి పనిలో నిమగ్నమైనట్లు నటిస్తాడు.

ఒకసారి ఆమె వాగులో స్నానం చేస్తుండగా అతను తన పొలంలో నిలబడి ఆమెనే చూస్తున్నాడు. ఆమె సగం చీర గట్టు మీద వేసి సగం చీర చుట్టుకుని ఉంది. అతడు చూస్తున్నాడని ఆమెకు తెలిసినా తెలియనట్టే తాను ఒంటరిగా ఉన్నట్టే పెద్దగా నవ్వుతూ అతని వైపు తిరిగింది. కానీ అతడు పారిపోయాడు. అతని నమ్రత అణుకువ ఆమెకు అశాంతిని కలిగించింది.

మరొకసారి ఆమె తన స్నేహితురాళ్లతో కలిసి నవ్వుతూ హాస్య మాడుతూ నడుస్తూ కావాలని వెనుకబడింది. తన నవ్వులతో చూపులతో తన ప్రేమను అతనికి చెప్పింది. కానీ అతడు పళ్ళన్నీ కనిపించేలా ఇకిలిస్తూ నిలబడ్డాడు. తర్వాత తన పని వైపు తిరిగాడు భూక్యా. ఆమెలో అసహనం పెరుగుతోంది. చిన్నప్పటి నుండి అతని సిగ్గును చూసిన ఆమె, అతని మనసులో ఇంకెవరైనా ఉన్నారా అని ఆలోచిస్తోంది. ఆమెకు ఆ అడవి కొండగుహలు అన్నీపూర్తిగా తెలుసు. ఆ ప్రదేశంలో చెట్లు నిండి ఉన్న చోట ఒంటరిగా వెళ్ళి కూర్చుంటుంది. ఒక్కొక్కసారి ఎత్తయిన పర్వతాల పక్కన స్లోపుగా లోయలోకి దిగిన అడవి దృశ్యాలను, ప్రకృతిని చూస్తూ ఆమె ఆనందిస్తుంది.

ఒక ఉదయం ఆమె అడవిలో ఒక మరుగైన ప్రదేశంలో కొన్ని నెమళ్ళు నాట్యం చెయ్యడం చూసింది. ఒక మగనెమలి వచ్చి ఆమె ముందు ఒక చదునైన బండ రాతిపై నిలబడి పిలవగానే ఆరు ఆడ నెమళ్లు ఉరుకుతూ పొదల నుండి కలవడానికి వచ్చాయి. మగ నెమలి తన రెక్కలు విప్పి మెడను వంచి, తన రంగురంగుల పింఛాలను నిటారుగా ఒక విసనకర్రలా కదిలిస్తూ నాట్యం చేసింది. ఆడ నెమళ్ళ సమూహం దానిచుట్టూ గిరగిరా గుండ్రంగా తిరిగాయి.

కమ్లీ ఆ నెమలి నాట్యాన్ని చూసినప్పుడు ఆమెలో ఒక వింత కోరిక కలిగింది.

భూక్యా ఆమెను ప్రేమిస్తున్నాడని తెలుసు. అతనిని అంగీకరించేందుకు సిద్ధమే. తను జీవిస్తున్న చిన్న ప్రపంచంలో తమ వివాహం ఆమోదయోగ్యమే. కానీ అంతర్గతంగా ఒక అశాంతి ఆమెను కాల్చి వేస్తుంది. ఆమె భూక్యా నుండి ప్రేమను మక్కువను కోరుకుంటోంది ఆమె. అది నిస్సిగ్గుగా కొనసాగాలని అనుకుంటోంది. కానీ అతడు ఆమె కోరుకునేది ఇవ్వట్లేదు. అందుకని ఆమె అలజడికి లోనై చెప్పలేనంత బాధను శూన్యాన్ని అనుభవిస్తోంది.

అడవిలో సిగ్గు, సుకుమారం వంటివి ఉండవు. ఆ నెమళ్లు సిగ్గు పడలేదు, భయపడలేదు. కానీ భూక్యా తన మొండితనంతో తప్పించుకు పోతున్నాడు. కనీసం ఆమెను చూడడం కూడా లేదు.

కొండలోయల వద్ద అతన్ని ఆమె రెండు సందర్భాల్లో కలిసిన విషయాలు ఆమెకు స్పష్టంగా గుర్తున్నాయి. మొదటిసారి గుహప్రవేశంలో అతి దగ్గరగా నిలబడ్డ అతనిని చూసి ఉలిక్కిపడింది. అప్పుడు ఒకరినొకరు చూసుకుంటూ చాలా సేపు నిలబడ్డారు. ఆ తర్వాత ఆమె అతనిని ప్రేమగా “ఎక్కడికి వచ్చావు” అని అడిగింది. “కట్టెలు కొట్టడానికి” అని అతని జవాబు చెప్పాడు.

“నువ్వు అలసి పోయినట్టు కనిపిస్తున్నావు, దా కాసేపు విశ్రాంతి తీసుకో” అన్నదామె.

కానీ అతడు ఏమీ మాట్లాడలేదు. అతడొక పరవశంలో నిలబడ్డాడు. ఆమె అతనిని చూపులతో ఆహ్వానించింది. ఒక్కసారిగా అతను తేరుకొని అక్కడి నుండి కదలి వెళ్ళిపోయాడు. ఒక్క మాట కూడా లేకుండా.

ఇంకొకసారి ఆమె గుహలో ఒంటరిగా కూర్చొని ఉన్నది. అతడు గుహ పక్కనుండి వెళ్లడం చూసింది.

“రా నన్ను నీతో తీసుకుపో “అని పిలిచింది. “నాతో రా” అని అతను అన్నాడు.

కానీ “నా కాళ్లు నొప్పులు పెడుతున్నాయి నేను లేవలేను” అన్నది ఆమె.

భూక్యా మూగ వాడిలా నిలుచున్నాడు. విసుగుతో విసురుగా లేచిన ఆమె వేగంగా ముందుకు నడిచింది, అతనిని వదిలి వెళ్ళిపోయింది.

కానీ అంతలో ఆమె కాలు ముల్లు పై పడి నొప్పితో కూలబడింది. ఆమె కొప్పులో ఉన్న పూల గుత్తి నేలపై బడింది.

భూక్యా మరొక పూల గుత్తిని కోసి ఆమెకు కొప్పులో సున్నితంగా గుచ్చాడు. కానీ కొద్దిపాటి స్పందనకు సిగ్గుపడి దూరంగా జరిగి నిశ్శబ్దంగా నిలబడ్డాడు. కమ్లీ లేచి వెళ్ళి పోయేవరకు అట్లాగే చూస్తూ నిలబడ్డాడు.

ఆమెకు అదే అర్థం కావడం లేదు. అతను ఆమెను చాలా గాఢంగా ప్రేమిస్తున్నాడు అని తెలుసు. ఆమె కోసం ఏమైనా చేయగలడు. కానీ అతని ప్రేమ చాలా విషయాలను అసంపూర్ణంగా పూర్తి చేయకుండా వదిలి వేస్తున్నది. పరువంలో ఉన్న ఆమె యవ్వన శరీరం అసహనంగా ఆందోళనకు లోనవుతున్నది. ఆమె శరీరంలోని ప్రతి అణువు పేలిపోయేట్టు ఉన్నది.

నెమలి నృత్యంతో మనసులో ఉన్న భావనలు తిరిగి స్పురణలోకి వచ్చాయి. అప్పుడప్పుడు అర్ధరాత్రి సమయంలో యువతుల డార్మెటరీ నుండి బయటకు వెళుతున్న సాలీని అనుసరించింది చీకటిలో. సాలీకి ఆ సంగతి తెలియదు. సాలీ కోసం హేమ్లా వచ్చే వాడు. అతని వక్షంపై తన ముఖాన్ని ఉంచి సాలీ తనంతట తనే పడుకోవడం చూసింది. వంటపాత్రలో నీళ్లు మసిలినట్టు, ఆమె శరీరంలో రక్తమంతా సలసల మరిగి పోయింది. తన గుండె దేనికోసమో కొట్టుకోవడం గమనించింది .ఆ సమయంలో తన ముఖాన్ని చేతులతో కప్పుకొని ఎవరు చూడకుండా డార్మెటరీ కి వచ్చేది. హేమ్లా వచ్చాడు కానీ మాండభూక్యా రాలేదు. డుంగుడుంగా వాయిద్యాన్ని వేరెవరో వాయిస్తున్నారు.

సంగీతం ఆగిపోయింది. కానీ అతను రానేలేదు. ప్రపంచమంతా మత్తు గొలిపే వెన్నెల మైకంలో మునిగింది. కమ్లీ అతని కోసం బయటికి వెళ్ళింది, కానీ భూక్యా రానేలేదు..

అర్ధరాత్రి గడిచిన తరువాత సాలీ మళ్లీ లేచింది. కమ్లీ మంచి నిద్రలో ఉంది. సాలీ బయటకు నడిచింది నెల పొడుపు చంద్రుడు రావి చెట్ల కొమ్మల నుండి తొంగిచూస్తూ శూలాలు విసురుతున్నాడు. మసక వెన్నెల కాంతి పొగమంచును జల్లెడ పడుతున్నది. ఆమె తిరిగి మసక వెలుతురులో పశువుల మంద ఇల్లు చేరడం గుర్తు చేసుకున్నది. అడవంతా నిద్రలో ఉంది వెలుగునీడలు పొగమంచుతో కలిసి తన చుట్టూ కొత్త రంగుల కలలను అల్లుతున్నది చలిని పట్టించుకోకుండా. ఆమెకు తననెవరో సున్నితంగా పిలుస్తున్నట్టు అనిపించింది నిద్ర రాక పడక మీద పడి ఉన్నప్పుడు. బయటకు వచ్చి చూసింది ఎవరు లేరు అక్కడ.

చెట్టు కింద మిణుగురు పురుగులు చీకట్లో మెరుస్తున్నాయి. ఆమె తన చేతి నిండా మిణుగురు పురుగులను పట్టుకున్నది. అంతలోనే తన కళ్ళను ఎవరో మూసి, తనను ఒక్కసారిగా లాగి బలమైన చేతులతో బంధించాడు. ఆమె తన తలను తిప్పి చూసింది అతను హేమ్లా. తల నుండి కాళ్ళ వరకు సంచులతో కుట్టిన బొంత కప్పుకొని ఉన్నాడు. రావి చెట్టు ఆకుల సందుల నుండి వెన్న బొట్లు బొట్లుగా జారుతూ భూమి మీద రంగవల్లులు అల్లుతున్నది. వారిద్దరూ ఆ వెన్నెల వర్ణచిత్రాలను దాటుకొని నడుస్తూ ఒక పరుపు బండ దగ్గరకు చేరి కూర్చున్నారు. ఊరి మధ్య రావి చెట్లు నిలబడి ఉన్నాయి. అన్ని ఇళ్ల తలుపులు మూయబడి, వాటి వెనుక మినుకు మినుకు మంటూ నెగళ్ళు, వాటి పక్కనే కుక్కలతో పాటు మనుషులు నిద్రిస్తున్నారు.

యువతుల డార్మెటరీ నుండి మరొకరు బయటకు వచ్చి యువకుల డార్మెటరీ వైపు కదిలి, జంటగా మారి చీకట్లో కలిసిపోయారు. ఎవరి కంట పడకుండా.

సాలీ, హేమ్లా ప్రశాంతంగా కూర్చున్నారు.

” పగటిపూట ఒంటరిగా అడవిలోకి రావచ్చు కదా” అంటూ గుసగుసలాడాడు అతడు.

“నేను ఇంటి పనిలో తీరిక లేకుండా ఉంటాను. మాలీ, భూక్యా ఎప్పుడూ నన్ను అంటిపెట్టుకునే ఉంటారు. ఎలా రాగలను” అని గుసగుసలాడిందామె.

“నీ సంగతేంటి నిన్ను చూడడమే కుదరడంలేదు” అంటూ సాగింది సంభాషణ. ఆ ప్రేమికులు ఒకరికొకరు చాలా కబుర్లు చెప్పుకున్నారు.

చివరికి కోపం నటిస్తూ “ఎన్ని రోజులు ఈ విధంగా కొనసాగుతాము. మనిద్దరం లేచి పోదామా” అన్నది సాలీ.

హేమ్లా ఆమెను చుట్టేస్తూ “నేను అది ఆలోచించడం లేదు అనుకుంటున్నావా ! కానీ.. ” అని ఆగాడు.

“నువ్వు నిజంగా ప్రేమిస్తే భయపడాల్సిన పనిలేదు” అంటూ ముఖం తిప్పుకుందామె.

“నీ ప్రేమ ప్రమాణాలకు అర్థమే లేదు” అని నిష్టూరమాడింది.

ఆమెను కౌగిలించుకొని బుజ్జగించడానికి ప్రయత్నిస్తూ “నీకు తెలుసా మనం ఇప్పుడు పారి పోవచ్చు ప్రియా! కానీ రేపు పొద్దున్నే మీ నాన్న తన బంధువులతో వచ్చి, కన్యాశుల్కం ఇమ్మని తలుపు కొడతాడు. దాన్ని ఎట్లా ఎదుర్కోవాలి” అన్నాడతను.

” అయితే కన్యాశుల్కం ఎందుకు కట్టవు ” అని ఒత్తిడి చేసింది ఆమె.

“మీ నాన్న వాల్యా అంత పేదవాడా? కన్యాశుల్కంగా కొద్ది డబ్బులు కూడా ఇవ్వలేడా?” అన్నది ఆమె.

“కానీ రెండు స్కోర్లో మూడు స్కోర్లో రూపాయలు నా ప్రియమైన సాలీ. ఎక్కడి నుండి అంత సొమ్ము వెంటనే సమకూర్చడం? అంత సులభంగా కుదురుతుందా” అన్నాడతను.

“అయితే ప్రేమ ముచ్చట్లు ఆపు హేమ్లా ! ప్రేమ చూపడం ఆపు! కానీ నీ డబ్బు ఏమీ నష్టం కాదు అని చెప్పగలను. మైదాన ప్రాంతం ఆడవాళ్ళ వలె కూర్చొని తినే దాన్ని కాదు నేను. చాలా కష్టపడి పని చేస్తాను ఇంట్లో. ఇక చాలు నన్ను పోనివ్వు” అంటుండగా ఆమె పెదవులు వణికాయి. కన్నీళ్లు రాలాయి.

కానీ ఆమె తన కోపాన్ని మర్చిపోయి కళ్ళు మూసుకుంది. అతడు ఆమెను ప్రేమగా దగ్గరకు తీసుకొని బుజ్జగిస్తూ ఉంటే, అతని ఆత్మీయ స్పర్శతో పరవశించి పోయింది.

” ఆమె నన్ను ఎప్పుడు తీసుకు పోతావు హేమ్లా” అన్నది, మగతలో గుసగుసగా.

ఆమె మనసును మళ్లీ తనది చేసుకొని “అతి తొందరగా ప్రియా ! ఈసారి పంట కోసం ఎదురు చూస్తున్నాను. డబ్బులు రాగానే వీలైనంత తొందరగా నీ దగ్గరికి వస్తాను. లేదా ఏదో ఒక రకంగా అప్పు చేసి, గోటీగా నైనా మారుతాను” అన్నాడు.

” వద్దు వద్దు”అంటూ ఆమె అతనిని చుట్టుకుంది.

“నేనెప్పటికీ నీవు గోటీగా వెళ్లడానికి అంగీకరించను” అన్నది

“నువ్వేం బాధపడకు, ఏమి జరగాలో అది జరుగుతుంది. కానీ పెళ్లిళ్ల మాసం రాగానే మొదటి రోజే నిన్ను మా ఇంటికి తీసుకు పోతాను” అన్నాడతను. తరువాత ఎవరి డార్మెటరీకి వారు వెళ్లి పోయారు.

*** *** *** ***