Laxmi madan
ఆషాఢ మాసం వచ్చింది మొదలు మా నాయనమ్మ సనుగుడు మొదలయ్యేది…”వానలు వడుతున్నయి మైదాకు వెట్కొండి ఓ పిల్లలూ ” అనేది. వానలు పడుతుంటే గోళ్లకు చేతులకి ఇన్ఫెక్షన్ రాకుండా కాపాడుతుంది మైదాకు. మాకు కూడా చాలా ఇష్టం. ఎప్పుడెప్పుడు పెట్టుకుందామా అని చూసే వాళ్ళము.
ఇక మా పాట్లు మొదలయ్యే వి…మా ఇంటికి దూరంగా ముస్లిం ఇళ్ళు ఉండేవి. రెండు ఇళ్లలో చెట్లు ఉండేవి. ఇద్దరం ముగ్గురం పిల్లలం కలిసి వాళ్ళింటికి పోయే వాళ్ళము. పాత ఇళ్లు..కులి పోయేలా ఉన్న గోడల నడుమ చెట్లు. తలుపులు గట్టిగా గొల్లెం పెట్టీ ఉంచే వాళ్ళు. మెల్లిగా తలుపు కొడితే తీసి ” మీకి ఏమి కావాలి..ఎందుకు తలుపు కొట్టినయి ” అని అడిగితే..భయం భయంగా ” కొంచెం మైదాకు తెంపుకుంటాము ” అని అడిగితే… నయి నయ్ అని ధడెలున దర్వాజా పెట్టుకునే వాళ్ళు. ఇక బిక్క మొహాలు పెట్టుకుని మరో ఇంట్లో మా అదృష్టం పరీక్షించుకునేందుకు పోయే వాళ్ళము. దేవుడి దయ వాళ్ళ ఆ ఇంట్లో అనుమతి దొరికింది…మెల్లగ ముల్లు గుచ్చు కోకుండా కొంచెం తెంపుకుని సంబరంగా ఇళ్ళకి పోయే వాళ్ళము.
ఇంటికి వెళ్ళాక అమ్మని పోరు పెట్టీ ఇప్పుడే రుబ్బు అని రుబ్బించుకుని తొందరగా అన్నాలు తిని రెడీ అయ్యే వాళ్ళము. అమ్మ చామంతి ఆకులు లేదా బంతి ఆకులు కోసుకొచ్చి చేతి మధ్యలో పరచి రెండు చేతుల నిండా గోరింటాకు పెట్టీ బట్టలకి అంటే కుండా చిన్న బట్టలు కట్టేది. ఓ పక్క పెద్ద వర్షం పడుతుంటే విపరీతంగా చలి పెట్టేది… ఈ ఆకు ముద్దలు మరింత చలి ని పెంచేది. అయినా ఆకు మీద మక్కువతో అలాగే ఉంచుకునే వాళ్ళము. రాత్రంతా కలలే..ఎర్రగా పండి నట్లు…
తెల్ల వారి లేవగానే చేతులు విప్పి చూసుకుని ఎర్రగా పండిన చేతులను చూసుకుని ఎంత మురిసి పోయే వాళ్ళము. తర్వాత చేతులు కడిగి కొబ్బరి నూనె రాసి అందమైన చేతులను అందరికీ చూపెట్టి సంబర పడే వాళ్ళము. స్కూల్ కి వెళ్ళాకా పెద్ద చర్చలు జరిగేవి…అన్ని తరగతుల వాళ్ళము ఒకరికి ఒకరం చూపించుకుని నెమళ్ళ లా నర్తించే వాళ్ళము.
చిన్న చిన్న సరదాలు ఎంత బాగుండేవి. ఎన్ని కోట్లు పెట్టినా అంత సంతోషం ఈ నాడు దొరకదు..ఇప్పుడు కోన్లు తెచ్చి పెట్టుకుని మమ అనిపించు కుంటున్నాము. ‘ మైదాకు‘ అనే మాటనే మరచిపోతూ మెహిందీ అనే నామజపం చేస్తున్నాము. కాలాన్ని ఒడిసిపట్టి లేని మనుషులం. అందాల ఆషాఢ మాసం మైదాకు ముచ్చట్లలో పండిపోదామంటే ఏం చేయాలో….!!
